Podczas ćwiczeń sportowcy wytrzymałościowi sprawdzali puls na nadgarstku lub na szyi, ale żeby to zrobić, musieli znacznie zwolnić lub zupełnie się zatrzymać. Oczywiście, gdy zmniejsza się intensywność wysiłku, serce bije wolniej, a tętno spada. Im dłużej stali i trzymali palce na szyi lub nadgarstku, tym mieli niższe tętno. Liczenie przez minutę było zupełnie bezsensowne. Dlatego, aby otrzymać prawidłową liczbę, zawodnik musiał liczyć tylko przez 10 sekund, żeby tętno nie zwolniło za bardzo. Następnie wynik mnożył przez 6, co dawało przybliżoną wartość tętna, bardzo niedokładną. Niestety badania pokazały, że ten sposób obliczania tętna prowadził do błędu wynoszącego co najmniej 9 uderzeń na minutę. Kolejne badania wykazały błędy do 17 uderzeń na minutę. Ale co innego sportowcy mogli robić?
Dla trenerów i sportowców stało się oczywiste, że ten sposób obliczania tętna jest zbyt niedokładny, a sprzęt medyczny zaprojektowany do mierzenia pulsu był zbyt drogi i zbyt duży, by go dźwigać. Potrzebne było małe, niedrogie urządzenie, które sprawdzałoby puls w trakcie ćwiczeń, a nie w czasie odpoczynku.

W latach 70. XX wieku nastąpiły dwa przełomy. Na początku tej dekady australijski psycholog sportu, a później także światowej sławy trener pływacki dr Robert Treffene zaczął zajmować się pomiarami tętna. Wkrótce skonstruował kieszonkowy monitor z elektrodami i kablami, za pomocą którego trener na basenie mógł sprawdzić tętno pływakom, gdy tylko kończyli płynąć i zatrzymywali się przy ścianie basenu.

Drugi przełom nastąpił w 1977roku. Seppo Säynäjäkangas 33-letni profesor elektroniki na Uniwersytecie w Oulu, na zachodnim wybrzeżu Finlandii, był zapalonym narciarzem, tak jak wielu Finów. W 1976 roku chciał pomóc lokalnemu trenerowi narciarstwa, sfrustrowanemu brakiem możliwości monitorowania pulsu u swoich początkujących sportowców. Profesor wymyślił pulsometr na baterie nakładany na koniuszki palców. Wiedział, że jest na tropie czegoś wielkiego, gdy Narodowa Reprezentacja Finlandii w biegach narciarskich chciała używać tego urządzenia, tak więc w 1977 roku założył firmę Polar Electro Oy.

Rok później Polar wprowadził na rynek pierwszy pulsometr Tunturi Pulser. Był to monitor pracy serca połączony kablami z opaską wokół klatki piersiowej. Pięć lat później, w 1983 roku, Polar zaprezentował pierwszy bezprzewodowy pulsometr, używający pola elektrycznego do transferu danych – Sport Tester PE 2000. W następnym roku firma wypuściła na rynek urządzenie zawierające komputerowy interfejs – Sport Tester PE 3000. Nadeszła era nowoczesnego treningu...

Nadajnik na opasce składa się z dwóch elektrod, które wyczuwają przez skórę aktywność serca. Zebrane w ten sposób dane wysyła do odbiornika, czyli zegarka, który nie tylko wyświetla dane ale również zapamiętuje. Dziś zegarki są już małe i rozbudowane w wiele funkcji, stały się również swoistą biżuterią sportowca, którą zakłada nie tylko na trening.